آنقدر حرف‌هایمان را قورت دادیم که
هضم شدند و
تکه‌ای از وجودمان شدند.
حالا
برای گفتنشان
باید عذاب کندن قسمتی از روحمان را بکشیم و
برای نگفتنشان
عذاب همیشه جلوی چشم بودنشان را.