کنارت می‌نشینم و حرف می‌زنم. برای بهتر شنیدنم چرخش کمی به سرت می‌دهی، دقتی بیش از آنچه صحبت‌های کودکانه‌ام می‌طلبد نثارم می‌کنی و تبدیل به آوازم می‌کنی. چشم هایت به من خیره می‌شوند، چنان که باور می‌کنم حتی اگر معجزی در سویی دیگر رخ دهد…

این اولین بار نیست. پیش از این نیز بارها مرا به این کار واداشته‌ای. سطرهای اول قصه را طوری می‌نویسی که نتوان آن را به نحوی جز آنچه دوستش داری خاتمه‌اش داد؛ و ما بازی را جور دیگری تعریف کرده بودیم. ما می‌خواستیم که داستانمان…

آنقدر حرف‌هایمان را قورت دادیم کههضم شدند وتکه‌ای از وجودمان شدند.حالابرای گفتنشانباید عذاب کندن قسمتی از روحمان را بکشیم وبرای نگفتنشانعذاب همیشه جلوی چشم بودنشان را.