برای تکریم حرف‌هایی که هرگز گفته نخواهند شد، برای پذیرش همه‌ی آنچه در کنترل ما نیست، برای قدرشناسی از تمام ناتوانی‌هایی که ما را انسان می‌سازند، برای اقرار به بن‌بست‌های هرروزه و برای گرامی داشتن یاد تمام آدم‌های خوبی که هم‌مسیر زندگی ما نبودند، کاش بتوانم بنویسم.
برای لحظه‌های مواجهه با حقیقت، برای دلبستگی‌هایی که تمام می‌شوند و امیدهایی که ناامید، برای وصف زیبایی موی سفید و اشک‌های حلقه‌زده در چشم، برای به یاد سپردن قدم زدن‌های طولانی، گریه‌های در خیابان و باران‌های به‌موقع و برای وداع با ققنوسی که این بار از آتش متولد نخواهد شد، کاش بتوانم بنویسم.
نمایش دیدگاه ها
