در جاده‌ای مه‌گرفته راه می‌رویم. مقصد ناپیداست، تمام آنچه مشخص است پیچ بعدی است. انگار تنها لازم است بدانیم که مسیر هموار نیست. باران نمی‌بارد، اما قطرات شبنم‌مانندی روی بارانی‌هایمان نشسته است. می‌گویم: – نمی‌شود از آدم‌ها انتظار داشت که خودشان را با انتظارات ما…

شمع روشنی هستم که در اتاقی خالی قرارم داده‌ای، بیهوده می‌سوزم و تمام می‌شوم. خاطره‌ای هستم که مرورم نمی‌کنی و به آرامی از ذهنت پاک می‌شوم. دانه برفی هستم که در گرمای دستت ذوب می‌شوم. مقداری ناکافی از شکر هستم که در قهوه‌ات می‌ریزی، حل…

برای تکریم حرف‌هایی که هرگز گفته نخواهند شد، برای پذیرش همه‌ی آنچه در کنترل ما نیست، برای قدرشناسی از تمام ناتوانی‌هایی که ما را انسان می‌سازند، برای اقرار به بن‌بست‌های هرروزه و برای گرامی داشتن یاد تمام آدم‌های خوبی که هم‌مسیر زندگی ما نبودند، کاش…

از سختی راه می‌گویی و از تاریکی. از این که وقتی در سنگلاخ زندگی گم شده‌ بودی و مهتابی نبود که مسیر را نمایان سازد، چشم به ستاره‌ها می‌دوختی. ستاره‌ها روشنایی چندانی نداشتند، اما به بازگشت ماه امیدوارت می‌کردند. و حال که هر دقیقه ستاره‌ای…